Een Indiaanse Parabel

Bezieling creëert wonderen! GELOOF!

Volgens een oude Indiaanse parabel was er op een dag een grote brand in het bos. Alle dieren vluchtten in doodsangst alle kanten op, want het was een hele hevige brand. Plotseling zag de jaguar een kolibrie langsvliegen, maar dan in de tegenovergestelde richting. De kolibrie vloog naar het vuur toe!

De jaguar riep de kolibrie meermaals toe niet naar het vuur toe te vliegen. De kolibrie wilde niet stoppen. Even later zag de jaguar hem weer langsvliegen, deze keer in dezelfde richting als hoe de jaguar liep.
‘Wat doe je, kolibrie?’ vroeg hij.
‘Ik ga naar het meer’, antwoordde deze, ‘ik drink water met mijn snavel en gooi het op het vuur om het te doven.’

De jaguar lachte. ‘Ben je gek? Denk je nou echt dat je in je eentje met je hele kleine snaveltje dat grote vuur kunt blussen?’

‘Nee’, zei de de kolibrie, ‘ik weet dat ik dat niet kan. Maar het bos is mijn thuis. Het voedt mij, het biedt mij en mijn gezin onderdak. Daar ben ik heel dankbaar voor. En ik help het bos groeien door haar bloemen te bestuiven.
Ik ben een deel van haar en het bos is een deel van mij. Ik weet dat ik het vuur niet kan uitdoven, maar ik moet mijn deel doen.’

Bezieling creëert wonderen! GELOOF CREËERT!

Op dat moment waren de bosgeesten, die naar de kolibrie luisterden, ontroerd door het vogeltje en zijn toewijding aan het bos. En op wonderbaarlijke wijze stuurden ze een hevige stortbui die een einde maakte aan het grote vuur.

De Indiaanse moeders vertelden dit verhaal af en toe aan hun kinderen, en sloten dan af met:

“Wil je wonderen in je leven aantrekken? Doe jouw deel en volg je bezieling, geloof”.

Het verschil tussen de jaguar en de kolibrie is dat de jaguar zijn leven wil redden en de kolibrie zijn ziel. Zijn liefde voor het bos is groter dan zijn liefde voor zijn eigen leven. De kolibrie weet namelijk dat hij onderdeel van het geheel is.